Σύμφωνα με μελέτη, αποδεικνύεται ότι οι μπαμπάδες αντιδρούν διαφορετικά, όταν αλληλεπιδρούν με τις κόρες τους, από ότι με τους γιους τους.
Σύμφωνα με τη μελέτη που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Behavioral Neuroscience της Αμερικανικής Ένωσης Ψυχολογίας διαπιστώθηκε το εξής:
Οι μπαμπάδες κοριτσιών, τείνουν να είναι πιο παρόντες και να ανταποκρίνονται στις ανάγκες των κοριτσιών τους, συγκριτικά με τους μπαμπάδες αγοριών.
Σύμφωνα με τα ευρήματα της μελέτης:
Οι μπαμπάδες τραγουδούσαν, επίσης, πιο συχνά στις κόρες τους, μιλούσαν πιο ανοιχτά για τα συναισθήματά τους και χρησιμοποίησαν πιο αναλυτικές λέξεις όπως: «όλα», «κάτω» και «πολύ».
Οι μπαμπάδες αγοριών, από την άλλη, έπαιρναν μέρος σε πιο ελεύθερο, χωρίς κανόνες, απρόσεκτο κι ανατρεπτικό παιχνίδι. Επίσης, χρησιμοποιούσαν -όταν μιλούσαν με τους γιους τους- πιο πολλές λέξεις σχετικές με τις επιδόσεις, όπως: «περήφανος», «νίκη» και «κορυφή».
Ερευνητές από τα Πανεπιστήμια της Αριζόνα και Emory εξέφρασαν την εξής άποψη:
Οι αλληλεπιδράσεις μπορεί να είναι διαφορετικές, επειδή οι μπαμπάδες δέχονται τα αισθήματα των κοριτσιών πιο εύκολα από τα αγόρια.
Η επικεφαλής ερευνήτρια της μελέτης, Jennifer Mascaro είπε: «Αν το παιδί φωνάζει ή ζητά τον μπαμπά του, οι μπαμπάδες κοριτσιών αποκρίνονται σε αυτό περισσότερο από τους μπαμπάδες αγοριών».
Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν, επίσης, εκτός από τις καταγραφές των καθημερινών αλληλεπιδράσεων, μαγνητικές τομογραφίες για να μετρήσουν τους εγκεφάλους των πατέρων.
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα οι μπαμπάδες κοριτσιών αντέδρασαν πιο έντονα στις ευτυχισμένες εκφράσεις του προσώπου των κοριτσιών τους, στην περιοχή του εγκεφάλου που ελέγχει την οπτική επεξεργασία, την ανταμοιβή, τη ρύθμιση των συναισθημάτων και την επεξεργασία προσώπου από τους μπαμπάδες που έχουν γιους.
Οι μπαμπάδες των αγοριών, ωστόσο, αντέδρασαν περισσότερο στις ουδέτερες εκφράσεις των αγοριών τους.
Σύμφωνα με την επικεφαλής της έρευνας, τα κορίτσια μπορεί να μαθαίνουν να είναι πιο ενθουσιώδη από τα αγόρια όταν έχουν μπαμπάδες που δίνουν μεγαλύτερη προσοχή στις ανάγκες τους και είναι πιο ανοιχτοί με τα συναισθήματά τους. Προτείνει στους μπαμπάδες που έχουν γιους λοιπόν, να ακολουθήσουν την ίδια προσέγγιση όταν αλληλεπιδρούν με τους γιους τους. Κι αυτό γιατί προηγούμενη έρευνα έχει συνδέσει την κατάθλιψη που έχουν οι ενήλικες με το γεγονός ότι καταπιέζουν τα συναισθήματά τους.
Τέλος προσθέτει: «Το γεγονός ότι οι μπαμπάδες μπορεί να δίνουν λιγότερη σημασία/προσοχή στις συναισθηματικές ανάγκες των γιων τους, παρά τις καλύτερες προθέσεις τους, ίσως είναι σημαντικό να αναγνωριστεί. Πρέπει να καταλάβουμε ότι οι ασυνείδητες έννοιες του φύλου μπορεί να παίξουν ρόλο στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε ακόμη και πολύ μικρά παιδιά».